یک روز با آرامش

نمیدانم تجربه کرده اید یا نه، وقتی را که چیزهای خیلی ساده، آرامشی که خیلی وقت است منتظر آن هستید را، حتی برای چند ساعت، به تو هدیه می دهند. 

درب خانه ای که اصلا تا چند دقیقه پیش نمیدانستی کدام کوچه و محله است را بزنی، نه ببخشید در زدن نداریم، فقط با چند جمله پشت تلفن خبر کنی که احتمالا حالا پشت در خانه تان هستم. 

خیلی ساده، خیلی آرام، به استقبالت بیایند. 

خیلی آرام، بدون استرسهای معمول که معمولاً بار اول رفتن به هرجا به آدم دست می دهد. 

به خانه ای بروی که تا به حال نرفته ای، رنگ و روی در و دیوارش برایت آشنا نباشد، اما حس غریبگی نداشته باشی. 

آنقدر این خانه غریب، برایت آشنا باشد که وقتی پس از ساعتی از خوابی بی مقدمه، بیدار میشوی از اینکه می بینی در خانه خودت نیستی تعجب کنی. اصلا وقتی پلاک هات داشت باز میشد خودت را آماده کرده بودی مادرت را صدا کنی. آنقدر آرام خوابیده ای که باورت نمی شود این خانه، خانه ی خودتان نیست و مادرت کنارت نخوابیده! 

چشم باز کنی و ببینی یک فرشته آرام، کنارت خوابیده.  

خیلی می چسبد. نمی دانم تجربه کرده اید یا نه.  

حس اینکه وقتی از خانه ای که برای اولین بار دیده بودی، خارج شوی و احساس کنی اصلاً جای جدیدی نبوده! احساس کنی اینجا زیادتر از این گرم بود که جای جدیدی به نظر برسد.  

 و بعد آرامشی که ذر این چند ساعت گرفته ای، روزت را بسازد!  

امروز خیلی چسبید! اگر تا به حال تجربه نکرده اید امیدوارم روزی این حس خوشایند مهمانتان شود. 

دست صاحبخانه درد نکند. خانه آرامشان پابرجا باشد.